Całkiem niedawno, swoim oszałamiającym sukcesem Irlandka Imelda May sprawiła, że świat znów zaczął się interesować nurtem rockabilly Choć na dobrą sprawę, jest wielce prawdopobne, że to raczej Imelda mogła zainspirować się dokonaniami Fatboya, niż odwrotnie. Szwedzka grupa Fatboy (nie mylić z Fatboy Slimem) istnieje bowiem już prawie dekadę. Co prawda szóstkę muzyków połączyła miłość do lat 50-tych i country, ale mówienie o zespole jedynie w kontekście rockabilly zupełnie nie oddaje rzeczywistości. Bo repertuar Fatboya to prawdziwy tygiel kipiący rozmaitymi inspiracjami. Naczelną wśród nich jest oczywiście Elvis, który w jednym z utworów wspomniany jest całkiem dosłownie („What Would Elvis Do?“), ale oprócz „króla“ jest też całe mnóstwo nawiązań do innych muzycznych bohaterów – Johnny Casha, Raya Charlesa, a nawet Chrisa Isaacka czy Morrisseya z najlepszych czasów The Smiths. Czasem też w muzyce Fatboya pojawia się szczypta jazzu, gdzieniegdzie bałkański rytm, a nawet odrobina mariachi. To, co mogłoby wydawać się oczywiste wcale takie nie jest i Szwedzi potrafią nas zaskoczyć w każdym z kolejnych utworów na płycie „Overdrive“, trzeciej już w dyskografii grupy. Przede wszystkim niebywałą zdolnością do pisania zgrabnych utworów, którymi w kilka krótkich chwil potrafią przekazać więcej, niż niektórzy artyści w całej swojej dyskografii. Muzyka szóstki Skandynawów to nie tylko pusta stylizacja retro, ale sposób na życie. I trzeba przyznać, że w dobie generowanych przez komputer brzmień prezentuje się niezwykle świeżo i prawdziwie.